Anchar is een doodsboom. Giftige plant. Foto.

We zullen onmiddellijk een reservering maken dat het geen vreselijke boom zal zijn – een kannibaal die vaak verschijnt in oude legendes, overtuigingen en niet zo lang standstaande krantensensaties. De botanici onderzochten zorgvuldig de meest afgelegen en ontoegankelijke uithoeken van onze planeet en ontmoetten zoiets niet. We zullen het over anchar hebben.

In de woestijn achtergebleven en gierig,
Op grond, hete hitte,
Anchar, zoals een formidabele zin,
Staande – één in het hele universum.
Aard van dorstige steppen
Hij gaf aanleiding tot woede op de dag van woede,
En de greens van de dode takken
En ik reed de wortels met gif …
A. S. Pushkin

In het verleden was een mening wijdverbreid over hem als een “dood van de dood”. De Nederlandse botanicus G. Rumpf legde de basis voor de onaardige glorie van Anchar. In het midden van de XVII -eeuw werd hij naar de kolonie (in Macassar) gestuurd om erachter te komen welke planten inboorlingen aan vergif geven voor giftige pijlen. Gedurende 15 jaar doemde de Rumpf gewoon op, nadat hij de informatie had gemaakt die hij nodig had van allerlei dingen die uit de mond aan de zijlijn van de lokale gouverneur werden overgedragen, en als gevolg daarvan was een “ gezaghebbende ” Rapporteer over de “giftige boom”. Dit is wat hij over hem schreef:

“, noch andere bomen, noch struiken, noch gras groeien onder de boom zelf – niet alleen onder zijn kroon, maar zelfs op de afstand van een verlaten steen: de grond is onvruchtbaar, donker en alsof ze zijn verkoold. De toxiciteit van de boom is zodanig dat de vogels die op zijn takken zitten, vergiftigde lucht inslikken, gegraven zijn op de grond en sterven, en hun veren zijn bedekt door de grond. Dat alles zal zijn verdamping beïnvloeden, zodat alle dieren hem vermijden en de vogels proberen niet over hem heen te vliegen. Geen enkele persoon durft hem te benaderen .

Met deze gewetenloze, goddelijke overdreven informatie schreef Alexander Sergeyevich Pushkin ooit een prachtig, goed bekend gedicht “Anchar”. Veel tijd verstreken voordat deze fabriek in detail was te onderzoeken, het ongepaste idee van het te verdrijven, aangevuld met de lichte hand van Rumpfa met nieuwe laster.

anchar wordt gerehabiliteerd, wetenschappelijk beschreven en eerst een wetenschappelijke naam genoemd – een anti -poisonous (anti -aris toxicaria – antiari Toxicaria ) Botanik Lesheneno. Het bleek dat deze lange prachtige boom groeit op de eilanden van de Maleisische archipel en vooral gebruikelijk is in Java. De harmonieuze romp, waarvan de basis inherent is aan vele tropische bomen, handvormige ondersteuningswortels, bereikt een hoogte van 40 meter en draagt ​​een afgeronde kleine kroon. Behoort tot de “Death Tree” aan de familie van de Tutovs en is een nauwe familielid van de moerbei en tropische inwoners van de Ficus.

De eerste onderzoekers, die veel vreselijke verhalen over deze boom hebben gehoord, waren verrast en zagen de vogels die straffeloos zaten op zijn takken. Na verloop van tijd bleek dat niet alleen de takken, maar ook de andere delen van de Anchair vrij onschadelijk zijn voor zowel dieren als mensen. Alleen een dik melkachtig sap dat zich voordoet in de plaatsen van schade aan zijn stam is echt giftig, en de inboorlingen smeerden de pijlpunten tegelijkertijd met hen. Toegegeven, het lichaam, het sap is alleen in staat om abcessen op de huid te veroorzaken, maar de destillatie van ancharici -sap met alcohol wordt bereikt door een hoge concentratie van gif (anti -in -el), levensbedreigend.

Maar we zullen dit onderwerp een tijdje verlaten en naar de botanici luisteren. Ze ontdekten dat antchar een plant is met mannelijke en vrouwelijke bloemen, en vrouwelijke bloeiwijze doen erg denken aan de bloemen van onze hazel, terwijl mannelijk vergelijkbaar is met kleine paddenstoelen van de open. De vruchten van de Anchair zijn klein, langwerpig, groenachtig. De bladeren zijn vergelijkbaar met de bladeren van de moerbei, maar ze vallen, zoals die van alle groenblijvende bomen, geleidelijk.

Later vonden botanisten in India het tweede type Ancar – anchar is onschadelijk. Uitstekende Karmin -verf wordt uit zijn vruchten geëxtraheerd, en grove vezels en zelfs hele zakken zijn gemaakt van een bast. Geen wonder dat de lokale bevolking het een zak hout noemen. De methode voor het verkrijgen van tassen is vrij eenvoudig: het logboek is de juiste maat gedronken en verwijder, na de schors grondig te hebben geslagen, gemakkelijk te verwijderen met de bast. Nadat ze de bast van de schors hebben gescheiden, krijgen ze de voltooide “stof”, die alleen moet worden genaaid zodat er een sterke en lichte tas uitkomt.

Maar op zoek naar een echte “Tree of Death”, moeten we twee meer vreselijke planten onthouden.

Als u zich in de Sukhumi -botanische tuin bevindt, zal uw aandacht natuurlijk een boom aantrekken die is omheind met een ijzeren rooster. In de buurt is een tekenen met een waarschuwingsopschrijving: “ raak je handen niet aan! Giftig!

De gids zal u vertellen dat dit een Varnish -boom uit het verre Japan is. Daar zijn de beroemde zwarte vernis, algemeen bekend om zijn zeldzame kwaliteiten: duurzaamheid, schoonheid en uithoudingsvermogen, gekookt uit het witte melkachtige sap. Elegante cirrusbladeren van hout zijn eigenlijk heel giftig.

De bladeren van Sumakh – de wijnstokken die bekend zijn bij de botanici die Toxendron -radans worden genoemd, zijn niet inferieur aan hen. Het is te vinden in het Noord -Amerikaanse ministerie van de Sukhumi Botanical Garden. Sumy is daar giftig door de machtige stammen van moerascipressen en andere bomen. De flexibele, dunne stengels-kanats crashen letterlijk in de stammen van andere mensen en drievoudige bladeren die lijken op bonen, en de meest wijnstok en krachtige stempels van cipressen zijn volledig bedekt. In de herfst zijn de bladeren van Sumakha bijzonder mooi, gekleurd door het extreem mooie gamma van puntregels-oranje verf. Maar hun aantrekkelijkheid is bedrieglijk. Men hoeft alleen maar aan te raken, omdat een ernstige jeuk van de huid begint, die echter snel voorbijgaat. Na een paar uur is er een zwakke zwelling met kleine foci van een zeer glanzende huid, jeukende cv’s, neemt toe en er verschijnt acute pijn. In de daaropvolgende dagen kan de pijn intensiverend zijn en kunnen alleen dringende interventie van artsen ernstige gevolgen van vergiftiging voorkomen. Sterke vergiftiging van Sumakh -gif kan zelfs de dood beëindigen. Trouwens, hij is giftig, niet alleen bladeren en stengels, maar ook fruit, en zelfs wortels. Hier is een echte doodsboom.

Ten slotte, in Tropical America en op de Antillen, groeit een andere boom gerelateerd aan ons onderwerp. Het is van het militaire gezin, Martsinella wordt genoemd, of in het Latijn, Hipoman Marcinella. Hier is het misschien meer Sumakha komt overeen met de Pushkin Anchar, omdat het zelfs op afstand kan raken. Het is genoeg om een ​​tijdje in de buurt van hem te staan ​​en zijn geur in te ademen, omdat ernstige ademhalingsvergiftiging zal komen.

Trouwens, soorten met giftige eigenschappen zijn niet alleen bekend bij bomen, maar ook bij kruidachtige planten. Alle delen van onze prachtige lelies van de vallei, bladeren en stengels van tomaten, tabak,

hebben giftige eigenschappen.

Het gif dat in het verleden uit planten werd geëxtraheerd, diende vaak de doelen van somber en verschrikkelijk. Nu worden plantenvergiften Strofantin, Kurara en anderen in de geneeskunde gebruikt: Stanzhantin behandelt het hart en Kurara helpt bij hart- en longoperatie. Suma -to -The -Somachas worden omgezet in therapeutische middelen die verlamming, reumatisme, nerveuze en huidziekten genezen. Brede horizonten openen nu voor de bomen van de dood.